بررسی اصطلاحات PoW و PoS در بازار ارزهای دیجیتال

برای تضمین اعتبار تراکنش‌های ثبت شده در یک بلاکچین، شبکه‌های این دسته از تکنولوژی‌ها از مکانیسم‌های اجماع متفاوتی استفاده می‌کنند. این تکنولوژی‌ها اصطلاحات ارز دیجیتال هستند که کاربردهای بسیاری نیز دارند.

Proof of Work (PoW) به عنوان یکی از قدیمی‌ترین مکانیسم‌ها که توسط ساتوشی ناکاموتو ابداع شده است، شناخته می‌شود و بسیاری به‌عنوان یک جایگزین امن در نظر گرفته می‌شود. در مقابل اصطلاح Proof of Stake (PoS) پس از PoW وارد ارز دیجتال شده است و امروزه در اکثر پروژه‌های کریپتوکارنسی مشاهده می‌شود.

علاوه بر بیت‌کوین، PoW در سایر ارزهای دیجیتال مهم مانند اتریوم ETH و لایت‌کوین LTC نیز به‌کار می‌رود. از طرف دیگر، پروتکل PoS در پروژه‌هایی مانند بایننس کوینBNB، سولاناSOL، کاردانو ADA و سایر آلت‌کوین‌ها به‌کار گرفته می‌شود. البته بهتر است بدانید که اتریوم نیز قصد دارد تا در سال 2022 از PoW به PoS مهاجرت کند. در ادامه به بررسی هر یک از این دو اصطلاح ارز دیجیتال می‌پردازیم.

اصطلاح Proof of Work (PoW) چیست و چگونه کار می‌کند؟

PoW به عنوان یک الگوریتم اجماع، توسط شبکه‌های بیت‌کوین و ارزهای دیجیتال دیگر برای جلوگیری از هزینه‌های مضاعف استفاده می‌شود. این الگوریتم که توسط ساتوشی ناکاموتو در وایت‌پیپر بیت‌کوین در سال 2008 معرفی شد، مسئول تأمین اجماع توزیع‌شده در بلاک‌چین است. از PoW به‌منظور تأیید تراکنش‌های ایمنی شبکه هم استفاده می‌شود. در این الگوریتم، ماینرها نقش تأیید‌کنندگان تراکنش‌ها را بازی می‌کنند.

آن‌ها با استفاده از تجهیزات محاسباتی پیچیده، تراکنش‌ها را تایید و امنیت شبکه را تضمین می‌کنند. آن‌ها بلاک‌های جدید را تولید و به‌روزرسانی کرده و از ارز دیجیتال و کارمزد تراکنش‌ها بهره‌برداری می‌کنند. ماینری که اولین راه‌حل معتبر برای این معماها را پیدا کند، حق اضافه کردن بلاک جدید به بلاک‌چین و دریافت پاداشی به نام پاداش بلوک را کسب می‌کند. این پاداش شامل ارزهای دیجیتال جدید، تازه‌تولیدشده و کارمزد تراکنش‌هاست. همچنین تا حدودا هر چهار سال با گذر زمان، پاداش بلوک کاهش می‌یابد.

اصطلاح ارز دیجیتالProof of Stake چیست و چگونه کار می‌کند؟

PoS الگوریتمی اجماعی است که در سال 2011 به عنوان جایگزینی برای اثبات کار PoW معرفی شده است. هدف اصلی این الگوریتم، بهبود محدودیت‌های مقیاس‌پذیری در شبکه‌های PoW است. در ارزهای مانند بایننس کوینBNB، سولانا SOL و کاردانو ADA این روش مورد استفاده قرار می‌گیرد.

هرچند هدف نهایی اصطلاحات ارز دیجیتال PoW و PoS برای اجماع در بلاک‌چین یکسان است؛ اما PoS روشی متفاوت برای تایید تراکنش‌ها دارد. در PoS مفهوم ماینر نیست و به جای آن از دارایی‌های رمزنگاری برای تایید بلوک‌ها استفاده می‌شود. برای شرکت در تایید بلوک‌ها، شرکت‌کنندگان باید مقداری از واحدهای ارز را در یک قرارداد هوشمند قفل کنند. این عمل با نام “staking” شناخته می‌شود.

سپس پروتکل PoS یکی از شرکت‌کنندگان را به‌عنوان تاییدکننده بلوک بعدی انتخاب می‌کند. این انتخاب می‌تواند به صورت تصادفی یا بر اساس میزان دارایی‌هایشان (سهام) انجام شود. در نتیجه این تاییدکننده انتخاب شده، پاداشی دریافت می‌کند و همچنین کارمزد تراکنش‌ها را به‌عنوان درآمد اضافی دریافت می‌کند. با افزایش تعداد ارزهایی که قفل می‌شوند، احتمال انتخاب برای تایید بلوک‌ها نیز افزایش می‌یابد.

بررسی تفاوت اصطلاحات ارز دیجیتال PoW و PoS در بازار ارزها

اصطلاحات ارزهای دیجیتال Proof of Work (PoW) و Proof of Stake (PoS) به‌عنوان دو مکانیسم اجماع رایج در شبکه‌های ارزهای دیجیتال اصلی برای اعتبارسنجی و ایمن‌سازی شبکه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. تفاوت عمده این است که تعیین می‌کنند که کدام شرکت‌کننده تراکنش‌های جدید را تایید می‌کند.

در PoW، ماینرها با استفاده از قدرت محاسباتی، تراکنش‌ها را تایید و امنیت شبکه را تضمین می‌کنند. آن‌ها بلاک‌های جدید را تولید و به‌روزرسانی می‌کنند و از ارز دیجیتال و کارمزد تراکنش‌ها بهره‌برداری می‌کنند.

در PoS به‌عنوان جایگزین محبوب PoW، شرکت‌کنندگان به‌عنوان اعتباردهنده شناخته می‌شوند و برای تایید بلاک‌ها نیاز به تجهیزات قدرتمند ندارند. آن‌ها به‌جای آن ارز دیجیتال را قفل می‌کنند و برنده تأیید بلاک بر اساس مقدار ارز قفل‌شده تعیین می‌شود. افزایش تعداد واحدهای دیجیتالی قفل‌شده، احتمال انتخاب برای تایید بلوک‌ها را افزایش می‌دهد.

آیا در اصطلاحات ارز دیجیتال PoS نسبت به PoW برتری دارد؟

بحث درباره مزایا و معایب ثبات سهام (PoS) نسبت به ثبات کار (PoW) در حالی ادامه دارد که حامیان PoS تأکید می‌کنند که این روش از نظر مقیاس‌پذیری و سرعت تراکنش بهتر است. همچنین معتقدند که ارزهای اثبات سهام کم‌ترین تأثیر مضر بر محیط زیست دارند. از طرف دیگر، حامیان PoW به این دلیل که اثبات سهام هنوز به‌طور کامل امنیت شبکه را اثبات نکرده است، انتقاد می‌کنند.

واقعیت این است که شبکه‌های اثبات کار به منابع مهمی مانند تجهیزات استخراج و مصرف انرژی نیاز دارند که هزینه حمله به آن‌ها را افزایش می‌دهد. این مسئله به‌ویژه در مورد بیت کوین، بزرگ‌ترین بلاک‌چین PoW مشهود است.

در آینده انتظار می‌رود که با ارتقای اتریوم به نسخه 2.0، این ارز از PoW به PoS تغییر وضعیت دهد. هدف از این ارتقاء این است که عملکرد و مشکلات مقیاس‌پذیری اتریوم را بهبود بخشد. با اجرای اثبات سهام در اتریوم، فردی که حداقل 32 واحد اتریوم داشته باشد، می‌تواند در فرآیند استیکینگ شرکت کرده و بلاک‌ها را اعتبارسنجی کرده و به عنوان پاداش جوایزی دریافت کند.

معایب اصطلاح ارز دیجیتال PoS

اگرچه بسیاری Proof of Stake را به‌عنوان یک جایگزین بهتر برای Proof of Work تلقی می‌کنند؛ اما لازم به ذکر است که الگوریتم PoS نیز به مشکلاتی برخورد می‌کند. با توجه به روش توزیع پاداش، افراد دارای دارایی بیشتر می‌توانند احتمال اعتبارسنجی بلوک بعدی را بیشتر کنند. افرادی که تعداد بیشتری از ارزها را در اختیار دارند، می‌توانند سهم بیشتری از معاملات را به اشتراک بگذارند و بهره ببرند. به علاوه، این افراد با داشتن مقدار زیادی از سکه‌ها، تأثیر زیادی روی رأی‌گیری در شبکه می‌گذارند؛ زیرا بلاک‌چین‌های PoS اغلب به اعتبارکنندگان حقوق حاکمیتی دسترسی دارند.

میزان ارزش و اهمیت اصطلاحات ارز دیجیتال PoW و PoS در بازار ارزها

Proof of Work و Proof of Stake هر دو در اکوسیستم اصطلاحات رمزارز دیجیتال جایگاه خاص خود را دارند و به صورت قطعی نمیتوان گفت که کدام یک از این پروتکل‌های اجماع بهتر هستند. انتخاب بین این دو به اندازه‌گیری هدف‌ها، محدودیت‌ها و مقاصد هر پروژه بستگی دارد؛ اما به طور کلی، PoW به عنوان روش اجماع اصلی و اولیه برای بیت کوین و بسیاری از ارزهای دیجیتال تلقی می‌شود و PoS نیز به عنوان یک راه‌حل جایگزین با تمرکز بر مقیاس‌پذیری و کم‌ترین مصرف انرژی به‌عنوان جایگاه خود را دارد.